Proces beatyfikacyjny męczenników z Rochefort rozpoczął się w diecezji La Rochelle w 1932 r. Nie o wszystkich osobach udało się zebrać wystarczające dokumenty i świadectwa w tej sprawie.
W dniu 1 października 1995 r. papież Jan Paweł II beatyfikował 64 spośród nich, w tym trzech kapucynów: Protazy z Séez (Jan Bourdon), Sebastian z Nancy (François François), Jan Ludwik z Besancon (Jan Chrzciciel Loir), dwóch franciszkanów konwentualnych: Ludwik Armand Adam (1741-1794) i Mikołaj Savouret (1733-1794).

Protazy z Séez (I)
Jan Bourdon urodził się 2 kwietnia 1747 roku w zamożnej rodzinie. W wieku 20 lat wstąpił do kapucynów w Bayeux, przyjmując imię Protazy. W 1775 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Był sekretarzem prowincjalnym Normandii, kaznodzieją i rektorem sanktuarium przy klasztorze Sotteville, niedaleko Rouen. Był to czas rewolucji francuskiej i antykatolickich prześladowań. Duchowni mieli złożyć przysięgę na wierność konstytucji cywilnej kleru, potępionej przez papieża. Niszczono relikwie oraz wyposażenie świątyń, szereg budynków sakralnych zostało wystawionych na licytację jako dobra narodowe lub zniszczono, zakazano odprawiania mszy księżom, którzy nie złożyli przysięgi. W 1793 r. rewolucjoniści wydali dekret o deportacji do Gujany wszystkich duchownych, którzy odmówili złożenia przysięgi. W styczniu 1794 r. władze rewolucyjne przystąpiły do wykonywania dekretu. Pod karą śmierci księża mieli zgłaszać się do władz, a potem oczekiwać w więzieniu na deportację. Protazy wraz ze swymi braćmi dwukrotnie odmówił złożenia przysięgi, został wydalony z klasztoru. Ukrywał się u parafian, potajemnie odprawiał msze św. Jego nieustępliwość została ukarana 10 kwietnia 1793 roku aresztowaniem w starym seminarium Rouen Saint-Vivien, używanym przez rewolucjonistów jako domowy areszt. W przesłuchaniu, którego tekst się zachował, wykazał wyjątkowo religijną postawę. Był małomówny, nie dawał żadnych dodatkowych wyjaśnień, nie ujawnił z kim odprawiał msze. 10 stycznia 1794 roku wydano wyrok: skazany na deportację do Gujany. W dniu 9 marca został przewieziony do Rochefort. 12 kwietnia, pozbawiony wszystkiego, co jeszcze mógł mieć. Był to złoty zegarek w pudełku, prawdopodobnie była to eucharystyczna obudowa. Wysłano go na statek „Deux-Associés”, gdzie podzielił los innych więźniów umieszczonych w nieludzkich warunkach pod pokładem. Po czterech miesiącach, w nocy 23 na 24 sierpnia 1794 roku umarł na chorobę zakaźną. Ocalały więzień wydał później świadectwo: „Był zakonnikiem wielkich zasług. Imponował swą postawą fizyczną, moralną i duchową. Odznaczał się stałością w wierze, roztropnością, obserwancją zakonną i innymi cnotami chrześcijańskimi i religijnymi ".

Sebastian z Nancy (Franciszek François)
urodził się 17 stycznia 1749 roku. Przywdział habit kapucyński w nowicjacie w Saint-Mihiel 24 stycznia 1768 roku. Po święceniach kapłańskich był spowiednikiem, kaznodzieją i pomocnikiem proboszcza. Wiódł wzorowe życie zakonne, odznaczał się wyjątkową pobożnością. Zmarł 10 sierpnia 1794 roku.

Jan Ludwik z Besancon (Jan Chrzciciel Loir)
Urodził się 11 marca 1720 roku, habit kapucyński przywdział w maju 1740 roku w klasztorze nowicjackim w Lyonie. Po święceniach kapłańskich zasłynął jako spowiednik i kierownik duchowy. Był zakonnikiem odznaczającym się szlachetnością ducha, uprzejmością, pokorą, cierpliwością, spokojem. Promieniował franciszkańską radością. Umarł 19 maja 1794 roku.