Luchezjusz urodził się w Gaggiano, we Włoszech, w 1181 r., był więc niemal rówieśnikiem św. Franciszka z Asyżu. Początkowo jak jego rodzice uprawiał rolę. W młodości poślubił Buonadonnę, która urodziła mu dwóch synów. Pracowitością i zaradnością pomnażał swój majątek. Uchodząc przed politycznymi wrogami przeniósł się z rodziną do pobliskiego Poggibonsi. Tam zajął się handlem oraz lichwą, przez co dorobił się wielkiego majątku. Przedwczesna śmierć dzieci spowodowała naglą przemianę. Porzucił interesy, za zgodą żony sprzedał wszystko, kupił małe gospodarstwo, pracując własnymi rękami na utrzymanie, a resztę rozdawał ubogim. Często odwiedzał chorych i służył w szpitalu. W 1221 r. małżonkowie w Poggibonsi spotykają św. Franciszka z Asyżu, proszą go, aby przyjął Luchezjusza do zakonu franciszkańskiego, a Buonadonnę – do zakonu klarysek. Jednak św. Franciszek uznał, że aby być w zakonie, nie powinni nadal być małżeństwem. Między innymi sytuacja tego małżeństwa spowodowała utworzenie zakonu dla ludzi świeckich, a Luchezjusz i Buonadonna prawdopodobnie zostali jego pierwszymi członkami. Św. Franciszek nałożył na nich popielate habity pokutne i zakonne sznury oraz napisał regułę dla franciszkanów świeckich, którą w 1223 roku zatwierdził papież Honoriusz III. Luchezjusz zgodnie z Regułą zachowywał czystość i wstrzemięźliwość, surowe posty, praktykował samobiczowanie, leczył i pielęgnował chorych. Prowadził bogate życie wewnętrzne. Dużo czasu poświęcał modlitwie. Szczególnie bliski stał się mu kościół Franciszkanów, gdzie doświadczał ekstaz, posiadał dar kontemplacji i prorokowania. W 1260 r. Luchezjusz i Buonadonna zarazili się jakąś chorobą zakaźną od pielęgnowanych przez siebie chorych. Rano 28 kwietnia 1260 r. Luchezjusz towarzyszył żonie w jej przejściu do domu Ojca, a po południu po przyjęciu sakramentów sam umiera. Wraz z żoną został pochowany dwa dni później w franciszkańskim kościele pw. NMP w Camaldo. W czasie pogrzebu padał ulewny deszcz, jednakże żadna kropla nie spadła na trumny ani na zgromadzonych ludzi. Przy ich grobie miały miejsce cudowne uzdrowienia. Papież Innocenty XII w roku 1694 potwierdził rytuał liturgiczny ku czci błogosławionych Luchezjusza i Buonadonny. Ich kult zatwierdził papież Pius VI w XVIII w.