Urodził się 4 czerwca 1655 r. w Cori, w pobliżu Latiny we Włoszech. Na chrzcie otrzymał imiona Franciszka Antoniego. Mając trzy lata w 1658 roku przyjął sakrament bierzmowania. Gdy jego rodzice zmarli przerwał naukę i podjął pracę, aby utrzymać siostry. 7 lutego 1677 wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w Orvieto, gdzie przyjął imię Tomasz. W Velletri w 1683 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Wkrótce został przeniesiony do domu zakonnego w Orvieto, gdzie pełnił funkcję zastępcy mistrza nowicjatu. Przebywał w klasztorze w Bellegrze, a potem w Palombarze, w których pełnił funkcje furtiana. Przestrzegał skrupulatnie dyscypliny zakonnej, żył ubogo, a przede wszystkim dużo i gorliwie się modlił. Słynął z dobroci i łagodności. W krótkim czasie stał się wzorem nie tylko dla wiernych w diecezji Subiaco, pośród których niestrudzenie wypełniał posługę duszpasterską, ale także dla swoich współbraci oraz innych kapłanów. Jako znawca życia zakonnego przyczynił się do opracowania zaostrzonej reguły klasztorów franciszkańskich, która została zatwierdzona 11 stycznia 1706 roku. Posiadał zdolności kaznodziejskie: jego kazania były proste, jasne i zrozumiałe dla wszystkich. Wielką wagę przywiązywał również do sakramentu pokuty. Całe godziny spędzał w konfesjonale, spowiadając ludzi, których pragnął prowadzić drogą uświęcenia. Opiekował się chorymi i ubogimi w swojej parafii, często ich odwiedzał. Zmarł w 11 stycznia 1729 roku w opinii świętości w wieku 74 lat. Został beatyfikowany przez papieża Piusa VI w dniu 3 września 1786 roku, a kanonizowany przez Jana Pawła II w dniu 21 listopada 1999 roku.