Urodził się ok. 1265 r. w Villanova pod Pordenone we Włoszech. W wieku 15 lat wstąpił do zakonu św. Franciszka z Asyżu. W 1296 roku wyruszył z misją na Bliski Wschód, powrócił do Włoch, po krótkim pobycie w ojczyźnie, w 1317 roku znów wyruszył – tym razem na Daleki Wschód. Przez Azję Mniejszą, Indie, Cejlon, Sumatrę, Jawę oraz Indochiny dotarł do Chin. W Pekinie współpracował z innym franciszkaninem, arcybiskupem Janem z Montecorvino. Po jego śmierci w 1328 roku Odoryka wybrano arcybiskupem Pekinu. Pełniąc tę funkcję, odwiedził Tybet i jako pierwszy Europejczyk dotarł do siedziby Dalaj Lamy. Uzyskał zgodę Chana na osiedlenie się franciszkanów w Turkiestanie. Po powrocie do Europy pragnął przekonywać papieża do wysłania kolejnych misjonarzy do Chin. Niestety, poważnie zachorował. Zmarł 14 stycznia 1331 roku we włoskim Udine. Był wymagający wobec siebie, prowadził ascetyczny tryb życia, chodził boso, w połatanym habicie, nosił włosiennicę. Nazwano go Apostołem Chin. Beatyfikował go Benedykt XIV w roku 1755. Relacje z jego podróży spisał w Padwie Wilhelm z Solagna pod tytułami: Itinerarium, Liber de mirabilibus mundi oraz Descriptio terratum. Zawierają wiele fantastycznych opisów Orientu (m.in. o skorupach żółwich większych niż katedralne kopuły). Ksiązki te są jednym z najcenniejszych źródeł do poznania ówczesnych pojęć geograficznych, etnografii, obyczajów, wierzeń religijnych, stosunków handlowych i innych zjawisk na Dalekim Wschodzie XIV w. Pierwotnie relacja była napisana w nieporadnej łacinie. Poprawek dokonał około 10 lat później Henryk z Kłodzka.