Św. Franciszek rozumiał, że odnowa Kościoła powinna objąć cały świat. Z tego względu jego pierwsi bracia nie ograniczali pola swojej działalności jedynie do Europy, ale udawali się we wszystkie strony świata. Nie wyłączał nikogo, nie pominął także muzułmanów, kórym poświęcił cały rozdział w przygotowanej przez siebie regule (Reguła niezatwierdzona nr16). Co ciekawe, Franciszek posyła w niej braci nie „przeciw” muzułmanom, ale „pomiędzy” nich. Nawet więcej, sam dociera do Egiptu i głosi Ewangelię na dworze sułtana. Podobnie „pomiędzy” wyznawców islamu, za zgodą kapituły generalnej, posyła braci w roku 1219. Są to bracia kapłani Berard z Carbio, Witalis, Piotr i Otto - oraz dwaj bracia zakonni - Akursjusz i Adjut, którzy zostali wysłani przez niego w podróż misyjną do Afryki Północnej. Ich zadaniem było głoszenie Ewangelii na ziemiach islamu. Witalis, przełożony braci, w trakcie podróży zachorował i musiał pozostać w Hiszpanii. Pozostałych pięciu braci dotarło do Sewilli "... która w tym czasie była we władaniu Saracenów. Pewnego dnia w gorliwości ducha podeszli bez przewodnika aż do głównego meczetu, muzułmańskiego domu modlitwy. Kiedy usiłowali do niego wejść, oburzeni Saraceni, za pomocą okrzyków, popychania i bicia, nie chcieli ich żadną miarą wpuścić do wnętrza świątyni. Wtedy podeszli do bramy pałacu i przedstawili się jako posłowie przysłani do władcy przez Króla królów, Pana Jezusa Chrystusa. Stanąwszy przed władcą, usiłowali go przekonać o prawdziwości wiary katolickiej, a następnie nakłaniali go do przyjęcia chrztu. Na to władca zapałał niesamowitym gniewem i kazał ich ściąć. Lecz później, za radą starszyzny, odesłał ich do Maroka, tak jak sobie tego życzyli...(Kronika Ministrów Generalnych Zakonu Braci Mniejszych - Analecta Franciscana, III)". Chociaż spośród nich tylko Berard, który odważnie głosił Ewangelię, znał język arabski, wszyscy stanęli przed obliczem sułtana Miramolina, próbując także jego przekonać do przyjęcia chrztu. A Władca nakazał im opuszczenie kraju. "... rozpoczęli więc przepowiadać Ewangelię Saracenom znajdującym się na rynku. Na wieść o tym władca kazał ich wtrącić do więzienia. Przebywali w nim dwadzieścia dni bez pokarmu napoju, pokrzepieni jedynie Bożą pociechą. Po upływie tych dni przyprowadzono ich przed naczelnika więzienia. Ten stwierdziwszy, że nadal trwają niezłomnie w wierze katolickiej zapałał wielkim gniewem i kazał ich poddać przeróżnym torturom oraz, rozdzieliwszy ich w oddzielnych pomieszczeniach, mocno wychłostać. Następnie bezbożni słudzy związali im ręce i nogi, a szyje ich obwiązali powrozami... (Kronika Ministrów Generalnych Zakonu Braci Mniejszych - Analecta Franciscana, III)". Ponieważ bracia nie podporządkowali się wszelkim rozkazom sułtana oraz poprzez groźby i tortury nie wyrzekli się także wiary w Jezusa, 16 stycznia 1220 roku sułtan, w przypływie gniewu, ściął osobiscie pięciu braci franciszkanów swoim bułatem. W ten sposób stali się oni pierwszymi męczennikami zakonu założonego przez św. Franciszka, jeszcze za jego życia. Na wieść o ich chwalebnej śmierci św. Franciszek powiedział: „Teraz z całą pewnością mogę powiedzieć, że mam prawdziwych pięciu braci mniejszych”. Ich ciała przewieziono do Coimbry w Portugalii. W ich pogrzebie brał udział pewien pobożny kapłan, znany dziś powszechnie jako św. Antoni z Padwy. Kanonizacji męczenników dokonał 7 VIII 1481 roku papież Sykstus IV.