Urodził się w Rzymie 21 kwietnia 1795 roku, jako trzecie z dziesięciorga dzieci. Matka Wincentego, Magdalena de Rossi, była pobożną tercjarką franciszkańską, a ojciec, Piotr Pallotti - zamożnym kupcem i żarliwym miłośnikiem różańca. Na chrzcie św. otrzymał imiona: Wincenty, Alojzy, Franciszek. Od najmłodszych lat wzrastał do świętości i dziękował Bogu za "świętych rodziców". Chętnie się modlił – często można go było spotkać klęczącego przed Najświętszym Sakramentem. Umartwiał się. Zdarzało się, że nagrody, które otrzymywał za dobre wyniki w szkole, sprzedawał, by pozyskane pieniądze rozdać potrzebującym. Po ukończeniu szkoły pijarskiej rozpoczął naukę w Kolegium Rzymskim. W tym czasie przypisano mu prznależność do trzech świeckich zakonów: dominikański, minimalny i franciszkański. Miał młodzieńcze fascynacje życiem kapłańskim, które zmienił w decyzję o wstąpieniu w szeregi duchowieństwa. Szczególnie poznawał duchowość franciszkańską, jednak słaby jego organizm wykluczał życie według surowej reguły tego zakonu. Postanowił więc zostać księdzem diecezjalnym. Na uniwersytecie La Sapienza zdobywa podwójny doktorat — z filozofii i teologii, a 16 maja 1818 roku w Bazylice św. Jana na Lateranie otrzymuje święcenia kapłańskie. Od 1819 roku rozpoczyna pracę jako profesor teologii dogmatycznej i scholastycznej na uniwersytecie La Sapienza i kontynuuje ją przez 10 lat. W tym czasie zakłada szkoły wieczorowe dla młodzieży. Zaczyna być znany jako gorliwy kaznodzieja, rekolekcjonista, spowiednik i kierownik duchowy. Nazywano go: „apostołem Rzymu” i „drugim Filipem Nereuszem”. Głosi kazania nawet na placach Wiecznego Miasta. Jego słuchaczami są przypadkowi przechodnie, którzy zatrzymują się z ciekawości. Łatwo zdobywa serca słuchaczy. Trafia do nich przez swoją prostotę, żarliwość i zapał. Jest zawsze starannie przygotowany, promieniuje świętością. Ulubionym tematem jego rozważań jest Boże Miłosierdzie. Grzesznicy kruszą się pod wpływem jego słów, ożywia się wiara. Rekolekcje głosi do wszystkich: do notabli rzymskich, ludzi prostych, inteligencji, młodzieży. Jest cenionym spowiednikiem. Spowiada każdego, kto go o to prosi (w tym także kardynałów i papieży). Wiele czasu poświęca rzymskim seminarzystom i przez 13 lat jest ich ojcem duchownym. 4 kwietnia 1835 roku założył Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, charakteryzujące się nowatorskim programem duszpasterskim, który opiera się na współpracy świeckich i duchownych. Na czele Zjednoczenia stała nowo kształtująca się rodzina zakonna, męska i żeńska, którą związał jedynie przyrzeczeniem i profesją. Zmarł 22 stycznia 1850 roku po użyczeniu swego płaszcza biedakowi, na skutek czego sam dostał ostrego i śmiertelnego zapalenia płuc. Został pochowany w kościele San Salvatore in Onda. Pallotyni zostali zatwierdzeni przez Stolicę Apostolską w roku 1904. Na ziemiach polskich pallotyni pojawili się w 1907 roku. Kanonizował go Jan XXIII w czasie trwania Soboru Watykańskiego II w 1963 roku. Pallotti żył w czasach, w których rodziły się podwaliny nowoczesnego świata, gdzie ścierały się idee oświecenia i rewolucji francuskiej z kwestią robotniczą, tendencje liberalne i ruchy narodowościowe wraz upadkiem państwa kościelnego. Na wzór św. Franciszka z Asyżu Wincenty nie obrażał się na czasy, ale szukał sposobów pobudzenia odpowiedzialności za Kościół. Pisał: „apostolstwo może być udziałem osób ze wszystkich stanów, gdyż jest ono działalnością, jaką każdy w miarę swoich możliwości może i powinien wykonywać ku większej chwale Boga oraz dla wiecznego zbawienia swego własnego i bliźnich”.