Urodziła się 3 lipca 1862 r. w Łowiczu. Pochodziła z wielodzietnej rodziny, w której została wychowana w religijnej atmosferze. Od dzieciństwa prowadziła głębokie życie modlitwy i sumiennie wykonywała swoje obowiązki oraz prace w domu rodzinnym i parafialnym. Po szkole podstawowej, mając 14 lat ukończyła w Łowiczu trzyletnie gimnazjum rosyjskie z wyróżnieniem w postaci złotego medalu, który upoważniał do uczenia w szkołach podstawowych. Po 18. roku życia ukończyła kurs krawiectwa i założyła zakład krawiecki w rodzinnym mieście. W 1884 r. postanowiła przenieść się do Warszawy i tam otworzyć pracownię. Jednak za radą spowiednika ks. Antoniego Chmielowskiego zmieniła decyzję, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Rodziny Marii. Ponieważ nie wolno było przyjmować do klasztorów, dlatego nowicjat odbywała potajemnie. Następnie po ślubach czasowych pracowała jako wychowawczyni dziewcząt w różnych domach zgromadzenia, m.in. w Iłłukszcie, Petersburgu, Odessie i Symferopolu. Wszędzie okazywała wielką troskę o dziewczęta, starając się nie tylko pozyskać je dla katolicyzmu z prawosławia, ale równocześnie przygotowywała je do I Komunii św. Ujawnił się wtedy jej talent organizacyjny. Jednak nie będąc pewna swego powołania, nie złożyła profesji wieczystej. W 1893 roku opuściła zgromadzenie. Rok później nagła śmierć ojca postawiła przed nią zadanie zapewnienia bytu matce i młodszemu rodzeństwu. Cała rodzina zamieszkała w Warszawie. Bolesława odznaczyła się szczególną wrażliwością na ludzką biedę, rozwinęła działalność charytatywną wśród ubogich i bezdomnych, prowadząc dom noclegowy na Pradze. Ojciec Honorat Koźmiński - franciszkanin - jej nowy duchowy przewodnik polecił, aby objęła stanowisko przełożonej świeckiego III zakonu św. Franciszka przy jednej z warszawskich parafii. Przeżywając boleśnie rozdarcie jedności Kościoła przez podziały chrześcijan, dostrzegła w sobie powołanie do pracy nad zjednoczeniem Kościoła przez troskę o braci odłączonych. W czasie jedenastoletniego pobytu w Warszawie zabiegała o rozwój swego życia wewnętrznego pod kierunkiem o. Honorata i za jego sugestią w 1903 r. udała się na Białoruś, do Mohylewa nad Dnieprem. Tam w 1905 r. założyła Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny oparte na statutach św. Ignacego Loyoli, którego celem jest wspomaganie dzieła zjednoczenia chrześcijan i umacnianie katolików w wierze. Zgromadzenie działało tajnie, ponieważ w Imperium Rosyjskim katolickie życie zakonne było zakazane. Po zamknięciu, z powodu braku funduszy, przytułku w Mohylewie, we wrześniu 1907 r. siostry przeniosły się za radą ks. Józefa Chruckiego do Petersburga. Bolesława spotkała się tam z bp. sufraganem mohylewskim Stefanem Denisewiczem (1836–1913), który wyraził zgodę na działalność zgromadzenia w mieście. Początki były trudne, jak wspominała s. Łucja Czechowska: „Już nie jadałyśmy gotowanych obiadów, przynosiłyśmy z restauracji imbryk wrzątku, kawałek lichszej kiełbasy i chleba. Nie było też opału, żeby się ogrzać, nie było czym płacić komornego”. Dla zdobycia środków siostry otworzyły w petersburskiej dzielnicy Piaski zakład krawiecki. W czasie gorliwej działaności charytatywnej jej duchowość koncentrowała się na tajemnicy Eucharystii oraz na szerzeniu kultu Najświętszego Serca Jezusa. Błogosławiona Bolesława Lament jest jedyną osobą wyniesioną do chwały ołtarzy noszącą to imię. Beatyfikacji jej dokonał papież Jan Paweł II podczas swojej IV Podróży Apostolskiej do Ojczyzny w 1991 roku, w czasie uroczystej Mszy św., dnia 5 czerwca w Białymstoku.