Urodził się 16 sierpnia 1815 roku w Becchi we Włoszech niedaleko Turynu. Gdy miał dwa lata stracił ojca, odtąd wychowywała go matka. W wieku 9 lat miał proroczy sen - śniło mu się, że zostanie pomocnikiem Chrystusa. Po rozpoczęciu nauki pracował jako chłopiec stajenny, nauczył się szyć, robić likiery, był szewcem i sprzedawcą. Od przygodnych kuglarzy i cyrkowców nauczył się wielu sztuczek, którymi potem chętnie popisywał się przed mieszkańcami swojej wioski, a pokazy przeplatał modlitwą, pobożnym śpiewem i powtórzeniem kazania, które w niedzielę usłyszał w kościele. Mama powiedziała mu, że jeżeli będzie bogaty nie przekroczy progu jej domu. W 19. roku życia złożył podanie do zakonu ojców franciszkanów, ale nie był pewny czy ma wstąpić do zakonu, czy zostać księdzem diecezjalnym. W tym celu odprawił nowennę do Maryi i napisał list do wuja Alojzego Comollo, który był jego najlepszym przyjacielem. Otrzymał odpowiedź, by został księdzem diecezjalnym. W 1835 roku wstąpił do seminarium duchownego w Chieri, tam został tercjarzem franciszkańskim. 5 czerwca 1841 roku w Turynie otrzymał święcenia kapłańskie. Za sprawą Ks. Cafasso, by nadal pogłębiać swoją wiedzę teologiczną i wstąpił do Konwiktu kościelnego św. Franciszka z Asyżu w Turynie na kolejne trzy lata nauki, w trakcie których miał okazję poznać sytuację młodzieży żyjącej w mieście. Pewnego dnia spotkał czternastolatka, bezdomnego i zaniedbanego, którym się zaopiekował. Wtedy dołączyli się także inni chłopcy, o których nikt nie pamiętał. Powstało pierwsze Oratorium, gdzie przez wspólne życie, naukę, pracę i modlitwę chłopcy przygotowywali się do pełnienia różnych zawodów. Następnie powstawały szkoły elementarne, zawodowe i internaty. Posiadał niezwykły dar pedagogiczny, potrafił dotrzeć do serc dzieci i młodzieży. Wzbudzał zaufanie i leczył ich emocjonalne rany. A wszystko to czynił z Panem Jezusem, głównym Wychowawcą zaniedbanej młodzieży. Wprowadził system prewencyjny, pragnął kształtować umysły i serca młodych w duchu Ewangelii. Zakazał stosowania kar cielesnych. Pragnął, by wychowawca był dla młodych przede wszystkim przyjacielem. Jego posługę wychowawcy wspomagała także jego mama, która zamieszkała w Oratorium w Turynie. Dzieło coraz bardziej rozrastało się, dlatego założył w roku 1859 męskie zgromadzenie pod patronatem św. Franciszka Salezego, które przyjęło nazwę "Salezjanie". Kierował się w pracy słowami Pisma Świętego: "Daj mi dusze - resztę zabierz". Swoim duchowym synom (salezjanom) zostawił w testamencie polecenie: "Praca, praca, praca". W roku 1872 powstało Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki (salezjanki), które niosły podobne cele apostolskie na placówkach wychowawczych we Włoszech i na misjach. W celu wspomagania obu zgromadzeń zakonnych powołał on w roku 1876 dla osób świeckich Pobożny Związek Pomocników Salezjańskich. Ks. Jan szerzył kult Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych. Pośredniczył w latach 1867-1878 w rokowaniach Stolicy Apostolskiej z antyklerykalnym rządem włoskim, przyczyniając się do obsadzenia blisko 40 wakujących stolic biskupich, zasłużył się także jako budowniczy kościołów w Turynie i w Rzymie. Wysłał pierwszych misjonarzy salezjańskich do Ameryki Południowej w roku 1875. Publikował książki, szczególnie z przeznaczeniem dla młodzieży i ludzi niewykształconych, ukazując w łatwy sposób trudną dla nich problematykę religijną, moralną, ascetyczną i historyczną. Odszedł do wieczności w wieku 73 lat, 31 stycznia 1888 roku w Turynie. 1 kwietnia 1934 roku Pius XI ogłosił go świętym. Jest patronem młodzieży.