Urodziła się w 1473 roku w Rzymie, w patrycjuszowskiej rodzinie Albertonich. Kiedy była dwuletnim dzieckiem, zmarł jej ojciec, po czym matka po raz drugi wyszła za mąż. Wychowywały ją babka i ciotki. One zaszczepiły w niej solidne cnoty chrześcijańskie. Mając 20 lat poślubiła wbrew jej woli szlachetnego Jakuba delle Cetera, którego uczciwie pokochała, mieli trzy córki. Kiedy miała 33 lata, zmarł jej mąż i musiała sama zajmować się dalszym wychowywaniem dzieci. Wówczas wstąpiła do trzeciego zakonu św. Franciszka z Asyżu. Przywdziała habit franciszkańskich tercjarek i poświęciła się pobożności, pokucie oraz dziełom miłosierdzia. Te ostatnie koncentrowały się zwłaszcza na młodych dziewczętach, pozostawionych samym sobie. Poszukiwała dla nich zajęcia i starała się o zabezpieczenie im przyszłości. W czasie panującego głodu we Włoszech, sprzedała wszystkie swe dobra i rozdała na utrzymanie ubogich. Niczego nie zaniedbywała, szczególną opieką objęła dzieci, by w ich sercach wszczepić miłość do Boga i prawdziwą pobożność. Zajmowała się czytaniem pism pobożnych dla dzieci, a także starała się o codzienną wspólną modlitwę wieczorną. Upominała często dzieci, że wolałaby „raczej widzieć je na marach, niż obciążonych grzechem śmiertelnym”. Posługiwała chorym w domach i szpitalach. Prowadziła głębokie życie religijne i stała się mistyczką otrzymując dar ekstazy, którą nieraz doznawała publicznych miejscach. Trzy ostatnie lata życia spędziła w skrajnym ubóstwie, ponieważ rozdała całe swoje mienie. Rzymianie nazywali ją "Dobrą Matką". Kiedy 31 stycznia 1533 roku zmarła, opłakiwał ją cały Rzym. Jest współpatronką Wiecznego Miasta oraz patronką Franciszkańskiego Zakonu Świeckich w Rzymie. Jej ciało złożono w kościele św. Franciszka a Ripa w Rzymie, gdzie również znajduje się tam słynny jej nagrobek rzeźbiarza Berniniego: "wizje mistycznego przejścia bł. Ludwiki z doczesności do nieba". Beatyfikował ją papież Klemens X w 1671 roku.