Oringa Menabuoi urodziła się w Santa Croce sull'Arno, w Toskanii, między 1237 i 1240 roku, w ubogiej rodzinie. Jej rodzice zmarli, gdy była dzieckiem. Wychowywała się w gospodarstwie, które należało do jej braci, pomagała przy wypasie bydła. Spędziła długie dni w otoczeniu natury, co pozwoliło jej na niepowtarzalną kontemplację stworzenia. Od dzieciństwa wykazywała zainteresowanie życiem religijnym i modlitwą. W wieku dwudziestu lat uciekła z domu, aby uniknąć małżeństwa, które planował jeden z jej braci, by poprawić sytuację materialną rodziny. Przez pięć lat była służącą w rodzinie Cortevecchia w Lucce. Po pewnym czasie opuściła miasto, by pielgrzymować do znanych miejsc religijnych. Udała się do sanktuarium św. Michała Archanioła w Monte Sant’Angelo na Gargano. Otoczona przez ciszę tego świętego miejsca, Oringa pogrążyła się w osobliwej kontemplacji. W drodze powrotnej odwiedziła centrum chrześcijaństwa w Rzymie, modliła się w rzymskich bazylikach, przy grobach męczenników, jej pragnieniem było niesienie pomocy innym w cierpieniu, została w Rzymie przez dziesięć lat. Odwiedziła Castelfiorentino, gdzie było wciąż żywe wspomnienie Verdiany, zmarłej w 1242 roku, która po kilku pielgrzymkach do Santiago i Rzymu żyła jako pustelnica w komórce obok oratorium. Odwiedzając Porcjunkulę w Asyżu, w wizji ukazał jej się Pan, pokazał jej dom i inspirował do założenia klasztoru w swoim rodzinnym Santa Croce. Oringa podjęła odważną decyzję, porzuciła wszystko, aby iść drogą Chrystusa. Przyjęła imię Kristiana, należąca do Chrystusa. W 1277 roku wróciła do rodzinnej wsi, gdzie wraz z grupą kobiet założyła zakon tercjarek franciszkańskich. Początki nie były łatwe, zamieszkała w schronisku dla bezdomnych. W 1279 roku Rada Miasta przyznała jej dom w San Nicola. Pozwolono jej utrzymać maksymalnie dwanaście towarzyszek. Potem zbudowała kaplicę dla "boskiego uwielbienia i aktu pokuty". Po długich staraniach i przykładnym chrześcijańskim życiu, 10 marca 1298 roku wspólnota została uznana przez Przeora Generalnego Sług Maryi. Klasztor został poświęcony S. Maria Novella i S. Michele, początkowo pod regułą franciszkańską, a następnie przyjął regułę św. Augustyna, prawdopodobnie ze względu na wpływ pewnych religijnych postaci. Kristiana zmarła po długiej i ciężkiej chorobie 4 stycznia 1310 roku i została pochowana w kaplicy swojego klasztoru. Beatyfikowana została 15 czerwca 1776 przez papieża Piusa VI. Kult rozszerza się na cały zakon augustianów w 1777 roku, święto jest obchodzone w dniu 4 stycznia.