Józef Lopez Caamano urodził się w 1743 roku w Kadyksie (Andaluzja). Jego rodzina wywodziła się z dynastii królów wizygockich. Mając niespełna piętnaście lat wstąpił do zakonu kapucynów w Sewilii, przyjmując imię Dydak. Po ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych przyjął święcenia kapłańskie. Pracował duszpastersko najpierw w Ubrique. Został obdarowany niezwykłym, Bożym darem głoszenia kazań. Działalność kaznodziejska przysporzyła mu rozgłosu i sławy. Jego język był prosty i zrozumiały dla każdego. Przemierzał pieszo, odziany w zgrzebną tunikę, nosząc ze sobą w krzyż całą Hiszpanię i Portugalię, niosąc orędzie Ewangelii do największych miast, a także najbardziej oddalonych wiosek i miasteczek. Wszyscy słuchacze byli pod wrażeniem kazań, które pozostawiały wyraźne piętno w ich dalszym życiu. Zdarzało się, że w czasie kazań lewitował. Odznaczał się niezwykłą czcią do tajemnicy Trójcy Świętej. Szerzył kult NMP, szczególnie Matki Dobrego Pasterza. Jako spowiednik swoją dobrocią potrafił wzbudzać klimat zaufania i otwartości. Angażował się w działalność dobroczynną, znajdował czas, by odwiedzać szpitale i więzienia. Na modlitwę poświęcał natomiast noce. Pozostawił po sobie szkice kaznodziejskie oraz obszerny list na użytek bonifratrów, który wydano potem pod tytułem La Vida religiosa. Okazał się w tym piśmie rygorystą, kładącym zbytni nacisk na negatywne aspekty życia wewnętrznego, bez odniesień do wielkich mistyków hiszpańskich XVI w. Opublikowano niektóre z jego innych licznych listów. Niektóre diecezje hiszpańskie (Sewilla, Toledo, Walencja) powoływały go na eksperta, a uniwersytety (np. w Osmie) nadawały doktoraty h.c.
Zmarł 24 marca 1801 roku w Rondzie (Andaluzja). Papież Leon XIII beatyfikował go w 1894 roku.