Urodził się w drugiej połowie XIV stulecia w rodzinie Guimera, która pochodziła z Hiszpanii. Datę urodzenia przyjęto szacunkowo na podstawie wpisu pod datą 30 lipca 1394 roku w księdze przyjęć do nowicjatu franciszkanów w Bolonii (musiał mieć przynajmniej 15 lat, ale nie więcej niż 18). Już w r. 1421 na wyspie uważano go za przewodnika duchowego obserwantów. Kilkakrotnie wybierano go na wikariusza prowincji. W r. 1425 papież Marcin V udzielił mu upoważnienia do założenia trzech klasztorów. W roku następnym był w Rzymie u boku Jana Kapistrana, z którym bronił Bernardyna ze Sieny. W latach 1427-1428 przebywał w Hiszpanii, chcąc Alfonsa V Aragońskiego pozyskać dla reformy. Obserwę zaprowadził wówczas w Barcelonie i Walencji. W r. 1429 założył klasztor w Syrakuzach, po czym znów wrócił do Hiszpanii, do której wzywała go Maria Aragońska, która prosiła go, by przywrócił zgodę w rodzinie panujących. Był miłośnikiem i zwolennikiem Najświętszego Imienia Jezus. W r. 1442 mianowano go biskupem w Agrigento. Sakrę przyjął w roku następnym. Gdy zasiadł na stolicy, miał przeciw sobie część kleru i szlachty. Obrzucano go nawet kalumniami. Gdy zachorował, podał się do dymisji i usunął do klasztoru w Palermo. Tam zmarł w r. 1450. Papież Klemens XIII zaaprobował jego kult w r. 1767.